Ukarumpa, 29-8-2014
Jac. 1:2-5
“Het moet u tot grote blijdschap stemmen, broeders en zusters, als u allerlei beproevingen ondergaat. Want u weet: wanneer uw geloof op de proef wordt gesteld, leidt dat tot standvastigheid. Als die standvastigheid ook daadwerkelijk blijkt, zult u volmaakt en volkomen zijn, zonder enige tekortkoming. Komt een van u wijsheid tekort? Vraag God erom en Hij, die aan iedereen geeft, zonder voorbehoud en zonder verwijt, zal u wijsheid geven.”
Beste lezer,
Heb jij wel eens het gevoel gehad dat je het bijltje erbij neer wilde gooien? Gewoon alles opgeven en weglopen? Ik wel. De afgelopen maanden. Teveel dingen die op me afkwamen om het hoofd te bieden. Wat zoal?
Eerst het bericht dat Carol gaat trouwen, en daarmee de SALT bediening gaat verlaten en gaat verhuizen, zo’n 5 uur rijden hier vandaan. Dat was een grote schok. In deze cultuur gaan zulke dingen heel snel. In mei hadden we nog geen idee van een eventuele partner, in juni stond de datum voor de bruidsschat gepland en moesten we ons gaan voorbereiden op afscheid.
Carol is 3 jaar lang mijn huisgenootje geweest en mijn medewerker in de SALT. Voor mijn gevoel is ze onmisbaar, zowel in de ministry als voor mij, om me hier te redden in deze cultuur.
Ik ben blij voor haar, maar voor mezelf had ik een paniekreactie: God waarom? Hoe moet de SALT ministry nu verder? Hoe moet ik nu verder? Dit kan niet!
Daarnaast kwamen er serieuze persoonlijke bedreigingen af op Carol en mij, van mensen uit het dorp naast de compound. Carol heeft bij familie geslapen, en voor mij was het beter om naar Cairns, Australië, te gaan voor een tijdje, tot de gemoederen wat waren bedaard. Op dit moment van schrijven lijkt de rust weer wat te zijn terug gekeerd. Maar deze spanning en frustratie maakte dat ik het bijltje erbij neer wilde gooien en per omgaande een ticket naar NL wilde boeken.
Serieuze problemen in het team, jaloezie en roddel, waren de druppel die de emotionele emmer deden overlopen, zodat ik uitriep: “Bekijk het allemaal maar, ik heb er geen zin meer in, ik trek dit niet langer.”
Op die momenten van het willen opgeven van alles, wilde mijn gevoel me iets anders laten geloven dan de waarheid van Gods liefde en goedheid voor mij. Ik had het gevoel dat God me in de steek liet. Me aan mijn lot overliet en ik er alleen voorstond. Ik moest tegen mezelf gaan preken: wees blij in beproevingen, zoals Jacobus zegt, want dat versterkt je geloof.
Pittig! Maar wel waar. Heel bewust moest ik me elke keer voorhouden: de volheid waar Jacobus het over heeft is: echt volledig vertrouwen in Gods liefde en goedheid, in elke omstandigheid. Hij zal het doen meewerken ten goede. Geloof dat, en hou daar aan vast.
Alleen dan wordt mijn reactie op het verlies van vrienden niet meer: God zelf heeft me in de steek gelaten, maar: God zal dit doen meewerken ten goede, tot Zijn glorie en mijn volkomenheid.
Dan wordt mijn reactie op dingen moeten loslaten niet meer: God geeft niks om mij, maar: God heeft iets beters voor me weggelegd.
Dan wordt mijn reactie op pijnlijke ervaringen een reactie van waarheid en vrede en vrijheid, en worden twijfel en wantrouwen in God opgeruimd en aan het kruis genageld.
Maar dit kan ik niet uit mezelf. Het is God vragen, zoals Jacobus zegt in vers 5, om mij die wijsheid te geven om tegenslagen, tegenwerkingen, pijn en verdriet toch te kunnen zien als zegeningen. Als iets wat vreugde geeft. Omdat die beproevingen je geloof en vertrouwen versterken, ze je dichter bij God brengen, en je Zijn kracht in je leven gaat zien werken.
Maar het is een dagelijkse opgave. Nee, wacht, het is geen opgave, het is een dagelijkse overgave. Een overgave aan de Heilige Geest die ons leert: God vraagt niet van je: “begrijp je Mij een beetje,” maar: “vertrouw je Mij een beetje”. En daar komt het dan elke keer op aan. Die overgave aan de Heilige Geest, om door Hem te kunnen zeggen: “Ik begrijp er helemaal niks van, het doet pijn, en toch vertrouw ik U dat U deze pijn zult omzetten in iets goeds, iets opbouwends.” En dan kan ik deze dagelijkse strijd in mijn denken en gevoel, al mijn gevoelens van pijn, wanhoop, twijfel en angst teruggeven onder het beheer van de Heilige Geest, die het zal omvormen tot een dieper vertrouwen in Gods liefde en goedheid.
Ef 3:19 “…ja, de liefde van Christus kennen die alle kennis te boven gaat, opdat u zult volstromen met Gods volkomenheid.” Dat is wat God in mijn hart blijft leggen, dat de mensen hier in PNG die liefde van Christus moeten leren kennen. Dat is de drive om door te gaan, in Gods kracht. “Wat telt, is dat Christus verkondigd wordt.” Fil 1:18. En God zal daarvoor Zelf de weg openen.
Hoe het nu verder gaat? Ik heb echt nog geen idee. Voor de komende maanden hebben we de andere 6 cursussen die nog gepland stonden geannuleerd, om ons te kunnen voorbereiden op de bruiloft in november. Ondertussen zal ik onder de leiding van de Heilige Geest op zoek gaan naar iemand die Carol haar plek kan overnemen, zowel in het SALT leiderschap als huisgenootje. God heeft de controle. Het blijft tenslotte Zijn werk, door ons.
Ondanks al deze emotionele situaties blijft God krachtig werken via de SALT ministry. We hebben de afgelopen maanden 8 cursussen mogen draaien. God raakt mensen aan. Zoals een van de deelnemers van de laatste cursus in augustus vertelde: “Ik was bang om naar de cursus te komen. Ik was bang dat de geesten niet blij met me zouden zijn, en ik was bang om alleen naar de kerk te lopen (2 uur), omdat ik de rivier over moet steken, en ik bang was dat de rivier geesten me mee zouden nemen. Toch ben ik gekomen, en toen we Jesaja 41:10 moesten bestuderen wist ik ineens dat het God zelf was die me gebracht heeft, en nu ben ik niet bang meer. God de Grootste zorgt voor me.” En daarmee bemoedigde hij mij weer.
Want God ‘de Grootste’ zorgt voor ons! Aan Zijn hand gaan we veilig!
|
Mijn adres is: Marjan Sikkema
PO box 1-98
EHP 444 Ukarumpa Papua New Guinea
|
Mijn rekeningnummer is: NL 85 RABO 0120 486 784 ten name van Wycliffe Comite Sikkema. (Giften zijn aftrekbaar van de belasting).
E-mailadres: m.sikkema@sil.org.pg http://marjansikkema.blogspot.com
|
Harte-groet Marjan Sikkema
