Vandaag was het tijd voor een grote beurt van mijn kies. Mijn eerste wortelkanaalbehandeling in Papua, en hopelijk ook mijn laatste. Hmmm, wat gaat het worden?! Wat istie allemaal van plan? De afspraak is van 9 tot 12. Was het alvast maar 1 uur.
Als ik in de stoel lig van de tandarts herinner ik me weer dat ik me vorige keer ook zo bij hem thuis heb gevoeld. En hoe bijzonder, als alles klaar ligt, ik met mijn mond open in de stoel lig te wachten, komt hij naast me zitten en doet de lamp uit. Nee, niet de lamp aan, want dat was ie al, maar uit! Ik gluur vanuit mijn ooghoeken, mijn hoofd onbeweeglijk in de apparaten, naar de tandarts. Hij heeft zijn ogen gesloten, en bidt…… Dan gaat de lamp weer aan, en begint hij zijn boorwerkzaamheden.... Wauw.
Wat een ontzettend goede tandarts, niet alleen in techniek, maar ook vooral emotioneel. Hij heeft de ene grap na de andere, zodat ik van het lachen amper mijn mond stil kan houden. Voorbeeld: don’t worry, pain will be over after a couple of months. Dik gegrinnik van zijn kant. Ik zeg dat in de hemel er geen tandartsen meer nodig zullen zijn, en dat hij dan werkloos zal zijn. Zijn antwoord: don’t worry, I am retired then, drink coffee and eat apple. Opnieuw gegrinnik vanachter zijn mondkapje. Prachtig, wat een gast. Dat helblauwe mondkapje staat hem trouwens geweldig goed, contrasterend tegen zijn zwarte huid. Heel wat beter dan op ons bleek papperig roze huidje. Ik besef ineens met plezier dat ik 3 uur de tijd heb, om die huid vanaf 20 cm afstand eens grondig te bekijken, zonder dat ik onfatsoenlijk aan het staren ben. Ik heb gewoon geen andere keus, dan naar hem te kijken, want wat moet je anders, als je met je bakkes open, onderuit in de tandartsstoel ligt?
Als hij in mijn kanalen zit te pulken en ik mijn ogen dichtknijp omdat gevoel niet al te aangenaam is, klinkt zijn commentaar: don’t worry, I will not take your brains out.
Als het half 11 is klinkt er een bel. De tandarts staat op en is voor 5 minuten verdwenen. Tsja, het is gewoon pauze, hoezo?!
Ik ben blij als hij weer verschijnt en weer verder gaat met het schoonmaken van de kanalen. Dan zie ik ineens een bebloed half tangetje mijn mond uitkomen. Doodgemoedereerd wordt me meegedeeld dat het een beetje bloed, en dat het tangetje is afgebroken, maar ook nu weer: don’t worry, de assistent doet er wel wat bleekwater in. Als ik teveel bleekwater proef, moet ik het maar even aangeven, dan spoelt de assistent mijn mond wel even.
??? Wat, bleekwater?? Nou, inderdaad, ik proef het op mijn tong. Hmm, das weer eens wat anders dan antibiotica. Ach nou ja, wat maakt het ook uit, zolang het helpt vind ik alles prima. Dekt de kosten van de behandeling waarschijnlijk ook nog! Bleekwater is niet zo heel erg duur…
 |
| De Tandarts |
Dan nog even vullen, en om kwart over 11 sta ik weer buiten. Mooi, het grootste gedeelte is hopelijk achter de rug. Nu nog nadenken over hoe ik het verder wil: implantaat, brug of kroon. Maar even thuis naar de kosten vragen. Had niet verwacht dat ik me hier mee bezig moest houden in Papua… Wel een origineel souveniertje trouwens, een papuabrug in mijn mond. Zolang het geen bamboebrug is. Scheelt trouwens ook weer souvenirruimte in de koffer!
